Iguazu

Lieve Lezer,

Het is inmiddels al een goede maand geleden sinds mijn laatste update, mijn excuses daarvoor. Ook voor deze update ben ik niet in het mooie Buenos Aires gebleven, er valt gewoon domweg teveel te doen in mijn geringe tijd hier (ik ben inmiddels alweer bijna op de helft) om die op een plek te spenderen. En hoe vaak kom je nou in Zuid-Amerika in je leven?

Eind maart vertrok dus de bus naar het mooie Iguazu. Om 6 uur 's avonds verzamelen (dat betekent dus 8 uur vertrekken op z'n vroegst). Ik reisde met de organisatie BAIS, die naast dit soort reisjes ook feestjes organiseert. Dus dan weet je al wat voor een reis het wordt. We waren nog niet eens de stad uit of de bus kreeg al panne. Dat was een domper maar na een half uur konden we weer verder. Het was een en al feest in de bus, veel werd er niet geslapen.

Ik kreeg vlak voor aankomst het treurige nieuws dat mijn oom zijn strijd met kanker had verloren. Dit was vrij plotseling voor mij dus mijn schrik was hierdoor groot. Eenmaal aangekomen heb ik met het thuisfront kunnen bellen en gelukkig waren er ook wat vrienden van me mee op reis bij wie ik m'n verhaal kwijt kon. Hij was een reizer in hart en nieren, en zou niet willen dat ik mijn hele trip hierdoor liet verpesten. Met deze donkere wolk boven m'n hoofd ging ik de zon van Iguazu tegemoet.

Het hostel waar we verbleven was niet fantastisch maar we waren ook niet van plan om veel tijd daar te spenderen. Nadat we uit eten zijn geweest heb ik het feest dat daarop volgde overgeslagen.

De volgende ochtend was ik als een van de enigen fris en fruitig. Ik weet zeker dat ik minder genoten had van wat komen ging. We staken met een bus de grens over naar Brazilie om vanaf daar de schitterende watervallen te bekijken. Na lang in rijen te hebben gestaan was onze eerste bestemming bij de rivier die naar de watervallen leidde, om daar vervolgens in een speedbootje de watervallen van wel heel dichtbij te bekijken. Wat een schitterend zicht was dit, nog nooit zoveel water tegelijk naar beneden zien vallen. We waren volledig doorweekt, maar door het zonnetje waren we zo droog.

Hierna gingen we nog naar wat andere uitzichtpunten waar ik een paar hele mooie foto's heb genomen. Hier liepen een soort wasberen rond, en meteen begon mijn innerlijke Freek Vonk naar buiten te komen. Tegelijkertijd bedacht ik me ook dat ik m'n hondsdolheidprik niet gehad heb dus ik hield maar afstand.

Nadat we genoeg hadden van deze kant van de watervallen zijn we naar een typische Braziliaanse all-you-can-eat geweest, waar we ons ongeneerd volgestopt hebben. Vol van het eten en het uitzicht zijn we terug de grens overgestoken. Hier hebben we het drielandenpunt bezocht, wat marginaal minder saai was dan het drielandenpunt in Nederland. Hier waren we dus snel weg. Die avond ben ik wel mee uitgeweest want, waarom niet?

Daar dacht ik de ochtend erna wel anders over, maar 's avonds een vent 's ochtends een vent. We zijn nu naar de Argentijnse kant van de watervallen geweest, wat veel meer een blik van bovenaf op het neerstortende water gaf. Ook dit was spectaculair, al valt na 4 watervallen je mond ook niet meer open van verbazing. Wel leverde dit mooie kiekjes op wederom. Deze dag vond ook mijn favoriete moment van de reis plaats; we hadden met een kleine groep (waaronder wat Argentijnen die al eerder geweest waren) besloten om de lus die we met de groep maakten wat sneller door te lopen en zelf nog een lus eraan vast te plakken. Dit bracht ons door een prachtig stuk jungle, met aan het einde een kleine waterval en poel, waar we in hebben gezwommen. Dat was werkelijk prachtig, het voelde alsof ik in een parfumreclame leefde. Op de terugweg heb ik nog van een waterval naar beneden gezeken want dat leek me heel stoer. Dat ik het figuurlijk bijna in m'n broek deed (want hoogtevrees) was in dit geval een pluspunt.

Eenmaal terug in Iguazu hebben we ons na een heerlijk exicaanse hapje in het nachtleven gestort, het leek ons verstandig om compleet uitgeput in de bus te zitten zodat we in ieder geval wel konden slapen. Dat we om 8 uur 's ochtends (dit zijn zeker geen Zuid-Amerikaanse tijden) vertrokken maakte dit alleen maar meer waarschijnlijk.

In het stadje waar we stopten voor lunch zijn we nog naar een grote ruine van een antieke beschaving geweest. Op elke andere dag zou mijn historielievend hart hier sneller van kloppen, maar op dat moment was deze te druk met mij herinneren aan mijn zonden van de avond ervoor (ik was brak). Fun fact: brak is een concept dat niet bekend is in andere talen. Hier ben ik persoonlijk verandering in aan het brengen, en het is dan ook leuk om anderen te horen zeggen: "Oh my god, I am so brak."

Na een lange rit terug kwamen we om 7 uur 's ochtends in Buenos Aires terug aan. Nog steeds niet helemaal zeker van hoe ik me moest voelen plofte ik in bed voor een welverdiende powernap, een paar uur later begonnen de colleges namelijk weer. Maar wat een schitterende ervaring.